Zawsze bardzo chciałam być niezależna i wszystko wiedząca jak moja mama. Zawsze ja podziwiałam za umiejętność załatwiania tych wszystkich formalnych i biurowych spraw, które w wieku dojrzewania mnie po prostu przerażały. Kiedy poszłam na pierwsze wynajmowane mieszkanie, rachunkami i załatwianiem internetu oraz innych rzeczy zajmował się mój obecnie ex. Zawsze uważałam, że nie jestem do tego stworzona i jakoś te wszystkie ważne detale nie są na moją głowę. Szczerze to myślałam, że jestem na to po prostu za głupia. Te umiejętności ( które miałam za nie moje) strasznie blokowały mnie w tym co chciałam osiągnąć.

      Dopiero za granicą nauczyłam się samodzielności i to takiej pełnej. Takiej, której nie nauczyło mnie życie przy mamie ani przy facecie. Po raz pierwszy na prawdę nauczyłam się planowania długo terminowego. To na obczyźnie musiałam się zmierzyć z dorosłością i to jeszcze w obcym języku!



 ...zostałam wepchnięta do agencji pracy i musiałam  przełamać strach oraz barierę językową. Musiałam mieć pracę, żeby móc żyć i opłacać pokój, który wynajmowałam.
    Zostałam zapoznana z polką, koleżanką mojej dalszej rodziny, która angielskiego nie znała na tyle by móc sobie poradzić z wieloma rzeczami. Byłam życzliwa i pomagałam jej w tym. To też sprawiło, że nabrałam większej odwagi, zaczęłam więcej mówić i uczyć się również nowych rzeczy.  Moja pomoc ciągnęła się jeszcze przez kilka osób, które zostały tu ściągnięte. Oczywiście z każdym razem ja nabierałam większej wprawy i nauczyłam się też wielu nowych rzeczy.




      ...załatwiałam wynajem mieszkania. Sprawy z agencją i formalności, płacenie rachunków, a nawet tak coś nie mojego jak internet i jego instalacja. Szczerze mówiąc nie wyszło to ostatnie jakoś super, ale nie narzekam. Kiedy brałam się za te wszystkie rzeczy i wykonywałam masę telefonów do dostawców energii i gazu, czy wody nikt mi nie powiedział, że ze szkotem polak się nie dogada! Mają tak ciężki do zrozumienia akcent, iż w końcu poddałam się i rozłączyłam, a sprawę załatwiłam mailowo.

     ...podczas tych wszystkich przygód, mniejszych czy większych nauczyłam się szukać dobrych źródeł informacji, odnajdywać wyjścia z ciężkich czasem sytuacji i radzić sobie sama. W końcu to ja byłam najczęściej proszona o pomoc a nie ja prosiłam kogoś.
     To bardzo pomogło mi w budowaniu ( nadal buduję) mojej samodzielności i niezależności, która w pełnym wymiarze była kiedyś dla mnie po prostu nieosiągalna. To nie mój ojczysty kraj czy język pozwala mi to osiągnąć, a właśnie obczyzna, która jest najlepszą szkołą życia jaka kiedykolwiek dostałam.
 
      Teraz wiem, że nie ma dla mnie granic, których nie mogłabym przekroczyć i idę przez życie dużo pewniej (choć wciąż z pokorą) niż wcześniej. Nikt nie jest w stanie mi wmówić, że nie mogę czegoś zrobić, a uwierzcie, że takich ludzi znajdzie się tu mnóstwo.

      ... ta samodzielność jest czasem ciężka do udźwignięcia. Bywają bowiem dni załamania, kiedy chciałabyś czyjejś pomocy, a wiesz, że nie masz nikogo kto mógłby lub miał chęci Ci pomóc. Ludzie zazwyczaj biorą, nie nauczeni są dawać, a to jest odczuwalne zwłaszcza, gdy robi się dla kogoś dużo i później słyszysz, że ktoś osiągnął coś sam. Ja na szczęście mogę powiedzieć, że prawie od początku byłam sama sobie panią i nikomu nie muszę nic zawdzięczać.